Ile znaczy miłość dla dwojga ludzi? Zwłaszcza ta obrosła rutyną, przyzwyczajeniem? Czy po dwudziestu-pięciu latach wspólnego pożycia, można jeszcze liczyć na szczery entuzjazm, zryw emocji, czy może każdy kolejny dzień staje się walką z samym sobą o to, aby nie trzasnąć drzwiami, wybiegając z domu jak najdalej?
Niewiele jest książek, które poruszyły mnie tego stopnia, iż przez parę kolejnych dni po skończonej lekturze, stale wracałam do nich myślami. W tym przypadku pytania same cisnęły się na moje usta, bo chociaż nie uznaję instytucji małżeństwa, mam doń powiedzmy, ambiwalentny stosunek, trudno mi było przejść do porządku dziennego nad sprawami, które z pewnych przyczyn, są mi aż za dobrze znane. Lata obserwacji, utwierdziły mnie w przekonaniu, że aby stworzyć z kimś solidny związek, należy "to coś", ów pierwiastek wierności, oddania, zaufania etc, mieć w sobie. Jeśli jest inaczej, lepiej z góry założyć, że nigdy nie zmalujemy nikomu figla, w postaci małżeństwa z naszą lichą osobą, bo nie ma sensu ładować się w coś, co i tak się rozleci...
Chcesz przeczytać więcej???
Zajrzyj na stronę:
http://anhelli-anhelli.blogspot.com/2011/04/dziewietnascie-sekund-pierre-charras.html
