Książka Sándora Máraia od samego początku jawiła mi się jako monolog, pomimo iż autor wplata w nią odpowiedzi tej drugiej strony, to jednak mocno naświetlona postać głównego bohatera, podstarzałego węgierskiego generała, który u kresu swych dni dręczony niezaspokojoną ciekawością, domaga się odpowiedzi na dwa kluczowe jego zdaniem pytania, w moim odczuciu jest egocentryczna do szpiku kości, sfiksowana na swym punkcie jak sam autor, który w umiejętny sposób pod pozorami słownego testamentu, roztrząsa naturę prawdy i fałszu, a przy tym ostrzega iż nie każdy winien mieć do niej dostęp, bo prawda potrafi niekiedy wywołać większe spustoszenie aniżeli szybko zdemaskowany fałsz. Po ponad czterdziestu latach rozłąki, trudno się spodziewać, aby dwoje dawnych przyjaciół (Węgier i Polak), następnie przez całe dekady wrogów, było w stanie przebudzić w sobie to, co było dobre, skoro tak wiele niedomówień tkwiło w nich przez dziesiątki lat. A jednak tych dwóch mężczyzn spotyka się po latach, zaś sercem ich szczerej, bolesnej rozmowy jest osoba Krystyny (żony generała)...
Chcesz przeczytać więcej??
Zajrzyj na stronę:
http://anhelli-anhelli.blogspot.com/2011/06/zar-sandor-marai-droga-kazdego-czowieka.html
